25-05-2005, 21:30 uur – Atatürk Olympisch Stadion, Istanbul. De spelers van Liverpool FC lopen gebukt van ’t veld. Hoofdschuddend, aangeslagen, balend. De AC Milan-equipe daarentegen is dolblij en kan het haast niet geloven dat zij met 3-0 leidt in de finale van de Champions League, ook al is ze vanavond dé favoriet. Italiaanse fans dagen de supporters van de tegenpartij uit en de grote sterren van Milan lopen lachend, arrogant en zelfverzekerd de catacomben in. Doelpuntenmakers Crespo en Maldini ouwehoeren nog een beetje. Het lijkt gedaan met de Engelsen.
You’ll never walk alone
Maar de avond heeft iets speciaals, ze is anders dan normaal. De aanhang van Liverpool toont, zoals altijd, haar pure liefde voor de club, ondanks dat de finale zo goed als verloren is. Zelfs.. nee, júist vanavond laten The Scousers hun jongens niet in de steek. Armen worden uitgerekt, sjaals reiken omhoog en kelen worden geschraapt. Het overweldigende You’ll Never Walk Alone klinkt luidkeels in de rust van de wedstrijd, als een soort symbool van troost voor de kansloze ploeg in deze finale. Tranen van verdriet, maar een blik van trots. De rest van ’t publiek is even stil. Doodstil.
Het wonder
De tweede helft is anders. Er ontstaat een vonk die resulteert in een kentering. De bangelijke, schuwe jongetjes in de rode shirts van de eerste helft zijn nergens meer te vinden; ze hebben plaatsgemaakt voor meedogenloze, vastberaden gladiatoren. Plotseling zijn het pure straatvechters in aanvalspositie. Pitbulls die hun tanden zetten in elf Italiaanse Golden Retrievers met haarbandjes en nét iets te lange lokken. Captain Steven Gerrard, geboren en getogen in de Merseyside, gaat voorop in de strijd en kopt al snel spijkerhard binnen. Publiekslieveling Stevie G gebaart ‘zijn’ fans dat ’t vanavond nog niet is gedaan met hun club. En ja hoor, twee minuten later schiet Vladimír Šmicer de aansluitingstreffer binnen. Voordat de verbaasde Liverpool-aanhang de knotsgekke ommekeer kan bevatten, krijgen de Engelsen een strafschop. Xabi Alonso mist, maar schiet raak in de rebound: 3-3. Het onmogelijke gebeurt. Binnen een kwartier.
De beslissing
De Milanese staf, supporters én spelers zijn met stomheid geslagen. Enorme kansen op de beslissing in de verlenging van de wedstrijd worden niet benut, met name door de Italianen. De Liverpudlians ruiken bloed. Na 120 minuten is de strijd (nog) niet beslist. De gevreesde penalty’s moeten de winnaar aanwijzen en het lijkt er op dat de Engelsen hier het meeste vertrouwen in hebben. Vooral dankzij katachtig keeperswerk van Jerzy Dudek wint Liverpool de strafschoppenreeks met 3-2. Een imposant roodgekleurd kleed bedekt het Atatürk Olympisch Stadion dat trilt op zijn grondvesten. De fans van Liverpool zijn uitzinnig. De een met gebalde vuisten, de ander nog steeds verbijsterd met de handen voor ’t hoofd. Tranen vloeien, wildvreemden omhelzen elkaar. Een schitterend en ontroerend beeld. Kippenvel.
We won it five times
Wanneer je op een avond door de straten van de oude binnenstad loopt waar The Beatles nog zijn opgegroeid, een willekeurige pub binnenstapt en genoegen neemt met de aanwezigheid van enkele luidruchtige Liverpool-fanaten, zal je op een gegeven moment ongetwijfeld even horen: ‘’We won it five times, we won it five times. In Istanbul, we won it five times!’’
Sinds de 25e mei van ’t jaar 2005 weten we het zeker: miracles are possible.
